Filmy Almadovara mają dla mnie barwę jesiennych liści. Właśnie o tej porze roku wracam do niektórych jego obrazów. Całkiem niedawno pojawił się jego nowy film. Zobaczyłam go dopiero wczoraj.

Jeśli nie znacie wcześniejszych dzieł Almadovara to, po obejrzeniu jego ostatniego obrazu, trudno Wam będzie uwierzyć, że jego pierwszy film nosił tytuł „Rżnij mnie, rżnij mnie, rżnij mnie Tim!”. Julieta, – adaptacja trzech opowiadań Alice Munro z tomu „Uciekinierka”- nie ma w sobie tego kontrowersyjnego, ekstrawaganckiego, komiksowego i punkowego charakteru, który wcześniej definiował reżysera. Każdym zmysłem jednak czuć, że to jego film. Tak opowiadać o kobietach potrafi tylko Almadovar. „Julieta” jest delikatna i pełna kobiecej subtelności. W porównaniu z innymi filmami mistrza jest niczym pastelowa pianka na lukrowanym patyku. Nie bójcie się jednak – w tą delikatność i słodycz wedrze się w końcu  łyżka dziegciu. Almadovar postawił w tym filmie na wartką akcję i napięcie, które staje się tłem dla treściwie naszkicowanej postaci głównej bohaterki. Mistrz rysuje przed nami psychologiczny portret kobiety, która pogrąża się w depresji po stracie córki. Gra przy tym feerią barw, która z jednej strony zupełnie nie pasuje do jej stanu, a z drugiej trafnie go akcentuje. Dlaczego więc na ten ostatni film mistrza wylano tyle gorącej krytyki?

Czytaj dalej…